Lieve Agmon
Aan onze muur van de woonkamer hangt een schilderij. Jouw schilderij. Ik denk en excuseer mij als ik het niet goed zeg, dat het een deel is van een reeks die de Galil in de sneeuw heet. Ons schilderij is in felle kleuren geschilderd. Groen rood en geel bruin. Felle kleuren en soms heftige figuren karakteriseerde je werk. Op dit schilderij is een heuvel landschap te zien. Het onderste gedeelte van het werk is wit. De sneeuw. en drie open stukjes waar de ondergrond zichtbaar is.
Openen of bedekken een dilemma wat ik vaak bij je voelde. Je stevig profileren als niet gelovige en daarna alles bedekken en toch in gesprek gaan met de rabbijn.
Je gaf je mening, ongezouten, puur en onbewerkt liet je je ziel praten. Je raakte dan in conflict met de omgeving waardoor je later je woorden weer bedekte en ze zacht maakte.
Ik herinner je met je grote imposante hoed. Je maakte indruk met je verschijning die behalve met je hoed werd aangevuld door je brede gestalte, je zware luide stem en je witte haardos. Een echte sabre (een woestijnvrucht, een bijnaam voor een in Israel geboren persoon). Hard en stekelig van buiten en zacht van binnen. Een echte sabre terwijl je in Nederland was geboren. Je hield van Israel, je vertelde over een sfeer van vele vrienden, die langskwamen. Iets wat in Nederland veel minder gebeurde, je verlangde naar die vrijheid, sociale steun. De tijd dat je in Beer Sjeva leefde en les gaf. De waardering die je kreeg van professor aldaar met de naam Wardi maakte je trots. Je zocht naar erkenning. Erkenning van je creatieve uiting, maar zeker ook van je mening. Je profileerde je met duidelijke standpunten over het geloof. Het geloof was in jouw ogen een algemene basale drang van de mens om een code te hebben. Een code om zich te voegen in een gezamenlijke herkenbare structuur. G-d had een functie. En ondanks dat je je afzette van de orthodoxie was de Joodse gemeenschap je kostbaar en dierbaar. Het eerder genoemde dilemma.
Jaren geleden kwam je ook ver na het begin van de dienst in de synagoge. Soms bleef je dan tot de kiddush, soms ging je ook weer bij het eind of vlak voor het eind van de dienst snel weg. Je had geen rust.
Voor de Joodse flevopost heb ik je geïnterviewd. De onrust had te maken met je roerige begin van je leven. Je onderduik in Limburg. Je verblijf na de oorlog in de Berg stichting. Die weer zorgde dat je naar Israel ging. Je twee huwelijken daar, je terugkomst naar Nederland. De onrust die je nergens liet aarden. Datzelfde interview bracht mij naar je woning toen nog in Kruidenwijk. Een fantastische plek de plek waar je al jouw creaties maakte en opsloeg. Je hang naar erkenning kreeg je onder andere jaren later bij een tentoonstelling in Corrosia hier in Almere haven.
De strijd om gehoord te worden, om vrienden te hebben, de voeding voor je creaties was iets waar onophoudelijk mee in de weer was. Het was niet makkelijk. Je sociale leven en zeker ook je familieleven ook daar veel onrust en ook verdriet met het heengaan van je zoon.
Op dit moment ben je weer herenigd met je zoon, waar je altijd zoveel zorg voor had.
Moge je ziel worden opgenomen in de bundel van het eeuwige leven.
Shalom Agmon
Hamesjek 