Het is twee uur in de middag en bij de receptie van het verzorgingshuis zitten vier cliënten in een rolstoel klaar om naar buiten te gaan. Twee mannen en twee vrouwen. We gaan een wandeling maken naar het winkelcentrum en daar wat drinken. Dat is de opzet en daarvoor moeten er twee vrijwilligsters komen. Een derde is hier al en ik ben de vierde begeleider.
Het is een minuut later als ik ons kantoor binnenkom om te vragen of iemand iets weet van de vrijwilligers. Heeft iemand een telefoonnummer? Er wordt naarstig gezocht, maar nee, er wordt nets gevonden. Mijn zorgen zijn echter voorbarig, de afspraak die drie minuten geleden zou moeten plaats vinden is iets vertraagd. Geen paniek. Een andere vrijwilligsters meldt de komst van de twee wandelvrijwilligsters. We kunnen weg.
Om dit vertrek tot stand te brengen was ik al vanaf half twee in de weer om de juiste cliënten te vinden, een vervangende client voor een client die het allerlaatste moment niet mee wou. Jassen, rolstoelen voor degene die normaal gewijs wel kleine stukken achter de rollator lopen.
We lopen soms op het fietspad, soms op de rijweg waar het kan om het hobbelige trottoir met al zijn open af stappen te vermijden. Na ongeveer twintig minuten lopen we de elektrische toegangsdeuren van het winkelcentrum binnen. We passeren een groenteman waar een watermeloen voor bijna tien euro te koop is. Dit is een exclusieve winkel kun je wel zeggen. Er zijn verder nog een modehuis, een juwelier, een vitaminenwinkel, drogist, een schoenenwinkel, een parfumerie en ook een Hema en nog meer. Het herinnert mij aan mijn jeugd, toen ik met mijn ouders hier ook wel eens kwam. Hier kocht mijn moeder elk half jaar nieuwe schoenen voor mij. Want ook al was het alleen mijn vader, die als automonteur een karig loon kreeg, dure schoenen waren een garantie voor goede steun en comfort voor mijn ontwikkelende kindervoet.
Behalve de winkels zien de twee mannelijke bewoners van onze groep nog heel bekenden. We worden regelmatig staande gehouden en dan ontstaat er een gesprek. Small talk, zoals we dat noemen. Heel belangrijk. De mannen in hun rolstoel ontmoetten de mensen van hun leven voor het tijdperk van het verzorgingshuis. Het is een deel van hun vroegere leven, de sociale banden, het is een moment van het ophalen van herinneringen, een moment van emotie, een moment van plezier.
Een van de mannen kent het winkelcentrum nog zo goed dat hij ons na wat te hebben rondgelopen naar een plek brengt waar we koffie kunnen drinken. Hij heeft rekening gehouden met de grote van onze groep en met het feit dat het buiten toch wat fris was voor ons gezelschap. We vinden een aantal stoelen en tafels waar we kunnen zitten. We verschuiven wat meubilair en negeren het op de tafels verzoek deze niet te verschuiven.
Het is van drie cliënten duidelijk wat ze willen drinken, de vierde cliënten kan niet genoeg praten om duidelijk te maken wat ze wilt drinken. De kordate vrijwilligster plukt vervolgens van het buffet twee reclame foto’s voor koffie en thee en als we deze foto bij mevrouw voorhouden is het duidelijk dat ze koffie kiest.
Thee en koffie zonder gebak is niet compleet en dus stapt een van de heren uit zijn rolstoel- een korte afstand kan mijnheer lopen- en ik loop met hem naar het buffet. Helaas hebben ze geen gebak of taart en dus ziet mijnheer af van zijn plan een punt gebak voor hemzelf en de groep te scoren. Als we terug lopen komen we een banketbakker tegen. Misschien een volgende keer wat afhalen.
Hoe dan ook volgende week gaan we weer met dank aan Silke, Charlotte en Ann-Rose, de vrijwilligsters.
© Amiad Ilsar.
Hamesjek 