De leukste vrouw wil beroemd zijn net als vele andere mensen. Je kunt beroemd zijn op verschillende niveau’s. Soms heel erg plaatselijk. Een verzorgingshuis bijvoorbeeld.
Ik ontmoette onze plaatselijke beroemdheid. Op een woensdagmiddag, als de klok in haar kamer 14.07 aangeeft. 14.07 en ze staat in pyama in haar kamer. ‘Ik kwam u vragen of u mee wilt naar beneden. We bakken gezellig pannenkoeken’, mevrouw aarzelt met een antwoord. Zover ik mevrouw ken volgt er bij twijfel vaak een nee. ‘Luister zeg ik in haar oor. Beneden zitten allemaal mensen te wachten op U. Heel veel mensen die allemaal zijn gekomen voor u. U gaat ze toch net teleurstellen en hierboven blijven’. Weer merk ik de twijfeling bij mevrouw. Het zou toch niet? ‘U kunt later nog slapen. Ik roep een zuster die kleed u om´.
Een collega uit de zorg is bereid om meteen haar te helpen en na een tien minuten lopen we met ons tweeen naar beneden. Mevrouw is netjes gekleed, met een soort tulbandje en een lange jurk allebei in blauwgrijze kleuren. Het gebouw heeft een lift die uitzicht biedt op de binnentuin en terwijl we naar beneden gaan wijs ik mevrouw al op de vele mensen die beneden zitten.
Aangekomen in de binnentuin is het even zoeken naar een plek. Tijdens het lopen groet mevrouw iedereen die ze tegenkomt. ‘Ayo zegt ze, terwijl ze met haar hand zwaait. Ik voel mij net alsof ik naast een bekende persoonlijkheid loop. Naast de koningin die, voetje voor voetje voortschrijdt en lief met een grote glimlach naar alle mensen rondom haar zwaait.
Mevrouw houdt van kletsen dus ik moet haar niet bij clienten zetten die geen woord uitbrengen. Ik vind een plek bij een tafel met een mevrouw van een andere verdieping. In het algemeen laat ik de mensen die ik begeleid naar de binnentuin zelf hun plek kiezen. Maar nu schat ik in dat ik het beter kan doen en dus wend ik mij tot de vrouw die al aan de tafel zit en ook wel van kletsen houdt.
‘Kijk de leukste vrouw van hier’, zeg ik tegen de dames. Even in het midden laten wie ik bedoel. Ik help mevrouw met het plaatsnemen op een stoel. Tijdens het volgende uur loop ik enkele keren langs. Het gaat goed de dames zitten met elkaar te praten, ondanks het cultuur en cognitief verschil van de dames, hebben ze elkaar gevonden. De dames eten de geserveerde pannenkoeken, drinken koffie en thee en genieten van elkaars gezelschap.
Na ongeveer een uur vraag ik de dame of ze nog wil blijven. Nee dat wil ze niet. We lopen met elkaar in de richting van de lift. Opnieuw zwaait mevrouw naar de nog aanwezigen clienten en sommige familieleden. ‘Ayo’ zegt ze als ze de mensen passeert.
Ayo. Tot de volgende keer mevrouw.
© Amiad Ilsar.
Hamesjek 