Vrede

Zou een witte vlinder een duif kunnen vervangen in de taak de vrede te brengen? In mijn gedachte zie ik het voor mij. Duiven en vlinders moeten inwisselbaar zijn. Duiven hebben we hier niet. Geen witte en geen houtduiven. Deze hebben we vooral thuis. Roekoe duif, de hele dag. Vlinders hebben wij hier in het verpleeghuis. Vele rupsen, cocons en sinds enkele uren ook een drietal vlinders. Later op deze dag kwamen er koolwitjes bij. Deze warme zonnige dinsdag in mei. Uitgekomen uit de cocons. 

De koolwitjes zitten in een terrarium, ze doen hun naam eer aan. Ze eten of beter gezegd de rupsen van de witte vlinders eten de kool in een rap tempo. We hebben de rupsen, de eitjes en de cocons van een kinderdagverblijf gekregen. Een welkom cadeau voor onze ouderen en ook een beetje voor ons, de medewerkers.  

Verleden jaar hadden we ook vlinders. Gekocht bij de vlinderstichting. We kregen net als nu een enveloppe met eitjes, rupsen en cocons. Toen kwamen er snel vlinders uit de poppen. Ook nu is dat het geval.  

Vandaag- enkele dagen na ontvangst van dit pakket -zijn er drie nieuwe vlinders uit de cocons gekropen. We gaan deze vlinders de vrijheid geven.  

De drie vlinders die wat aarzelend richting de zon vliegen zodra we het terrarium buiten op het terras openen, zullen een boodschap van vrede brengen. Vrede opeen dag als deze. Een dag waar mijn vreugdegevoelens niet willen komen. Het voelt zwaar op mijn hart en niet alleen die van mij. Wat elk jaar voor mij een feestdag is voelt voor mij nu als een beladen moment.  

Alles is zo beladen dat ik enorm twijfel wat ik kan zeggen en hoe ik mijn woorden kan uitdrukken. Het voelt als politiek en politiek is niet iets waar ik het over wil hebben. Politiek zullen mijn woorden ontkrachten. Het enige wat ik wil zeggen is dat ik word meegesleept door de gevoelens van haat die overal in de maatschappij klinken. Het maakt mij boos, verdrietig en wekken angst bij mij op. Ik wil dit alles niet.  

Ik zie de vlinder wegvliegen. Een vlinder die als we hem tekenen vleugels heeft met vier delen. Zonder die delen kan hij niet bestaan. Elk deel is nodig om te kunnen vliegen. Geen deel is belangrijker dan een ander. Geen mens is meer dan de ander. Geen mens heeft het recht een ander het leven te ontnemen. 

De vlinder kan uitvliegen door de gelijkheid van de vleugeldelen. Wit als een vredesduif kiest hij voor de vrijheid en laat hij het terrarium achter zich. De vlinder was een ei, een rups en een pop verschillende gedaanten voor een en hetzelfde algemene doel namelijk de vleugels uitslaan en de wereld in vliegen. 

En ik kijk en voel mij even net zo licht als de wegvliegende breekbare vlinder. 

Laten we hopen op een snelle vrede voor iedereen. Leven doe we samen.  

© Amiad Ilsar 

Wijn inschenken

De kleine man zit weer op zijn plek in de entreehal. Ik ben blij hem hier te zien omdat ik een klusje voor hem heb. Ik schreeuw in zijn oor- meneer is slechthorend – of hij zo meteen de glaasjes wil vullen voor de Kiddoesj. De heiliging van de Sjabbat, de zevende dag. De man gekleed met een beige colbert vertelt mij dat het prima is. Hij zit hier, zegt hjj.  

Voor het inschenken is een tafel nodig. Die staat hier niet. Om het op te lossen heb Ik heb twee mogelijkheden een tafel hiernaar toe brengen, of de man naar de tafel te brengen. Ik kies voor de eerste optie, omdat ik de aandacht wil vestigen op de man en op wat hij doet. Mijn boodschap is duidelijk te maken dat een bewoner in dit huis nog mee kan helpen aan de dagelijkse gang van zaken. Actief blijven en nuttige handelingen verrichten. Praktisch gezien kan ik ook beter een tafel bij hem aanschuiven dan hem aanschuiven bij een tafel. De tafel is makkelijk verschuifbaar over de stenen vloer en als ik de man naar de tafel moet laten gaan ben ik meer tijd kwijt. Nadat de tafel op zijn plek staat haal ik de druivensap, wijn, bekertjes en dienbladen. Als eerste stap moeten er een aantal plastic bekertjes op een dienblad worden opgesteld. De glaasjes zijn verpakt in verpakkingen met elk tien stuks. Het is een lange rits, waarbij elk glaasje in een ander is geschoven. Om alles op zijn plek te houden is er dun plastic omheen gespannen. Het is lastig dit te verwijderen zonder tenminste een van de bekertjes te laten barsten, waardoor bij het vullen van het glaasje er zich een rood spoor onder het glaasje vormt. Maar let wel de man heeft een goede motoriek en veel geduld en haalt de glaasjes ongeschonden uit elkaar waarna hij ze op het blad zet. Intussen is er een lange man met pet langskomen lopen en zo buigen zich nu twee mannen over de glaasjes en het dienblad. Een extra facet ontpopt zich nu. De twee zijn gedwongen door de samenwerking met elkaar te communiceren. 

Ik open de fles druivensap en schenk een drinkbeker halfvol met de donkerrode mierzoete vloeistof. De kleine man schenkt nu onder toeziend oog van de man met de pet en mij glaasje na glaasje halfvol. Als de beker leeg raakt geeft hij hem zwijgend aan mij.  

Het is een wat vreemd systeem. Van fles naar beker, naar bekertje. Ik heb mij er lang tegen verzet deze omslachtige methode te volgen. Maar er zit zoals bij alles een rede achter. Bij het rechtstreeks inschenken van het sap in het bekertje uit de fles lekt het makkelijker en wordt het een knoeiboel met sap op het dienblad. 

Eenmaal een blad vol gevulde bekertjes loop ik naar het restaurant en laat ik de man met de pet bij elke gedekte tafel bij de vork een glaasje wijn of sap zetten. Zo heeft elke deelnemer aan het diner een drankje met dank aan de inzet van de man met het jasje en de man met de pet.  

© Amiad Ilsar 

Samen

Het is feest vandaag en in dit kader spreken we een zegening over de wijn en het feest uit. Elke deelnemer aan de warme lunch in de eetzaal krijgt een glaasje wijn of druivensap naast zijn bord. Een vrijwilligster helpt mij. Zij weet wie wijn en wie sap wil. Zij kent de voorkeuren. Om de eenvoudige rede dat ze hier veel vaker helpt dan ik. Haar kennis is heel bruikbaar. Zonder haar ben ik vleugellam en is er grote kans dat de bewoners die hier zo meteen aanschuiven niet de drank krijgen die ze lekker vinden. Later de week zijn er drie vrijwilligers die het bloemschikken op zich nemen. Drie van de vier begeleiders in totaal. Deze drie zijn van groot belang. Ze geven mij de tijd om even te vergaderen, te overleggen en de basis te leggen voor de structuur voor de vrijwilligers. In de toekomst zullen professionals steeds meer een coordinerende rol krijgen. Tijdens het wijn en druivensap schenken is de verwachting van de vrijwilligster dat ik bepaal wie wat drinkt. “Jij bent de baas”, zegt ze op een gegeven moment, terwijl zij mij bedoeld. Nee ik ben niet. We doen het samen. 

Samen geven we inhoud aan een dag voor de bewoners. Samen zorgen voor een stukje welzijn. Dat geld niet alleen voor vrijwilligers en ons team van welzijn. De collega’s van de zorg, de collega’s die aan bed kunnen ook zich op welzijn richten. Het beeld wat ik enkele weken geleden bij de lift zag bevestigt dit. 

Aan een ronde tafel zaten drie collega ’s gehuld in blauwe jasjes. Dat zijn de vrouwen die hard werken om de basisvoorwaarden van het leven, persoonlijke hygiene, voedsel en medicijnen aan de bewoners te verstrekken.  Het is bijzonder hier tussen de bewoners in de huiskamer de collega’s in relatief grote getale te zien. En niet alleen dat er is tijd om meer aandacht aan de bewoners te geven dan alleen de meest basale hulp. Ze lakte hen de nagels. Praatte met de bewoners en met elkaar. Dit gebeurt niet elke dag en daarom is het bijzonder. Is het een Utopia om ook een grotere samenwerking van zorg en welzijn te krijgen? In een steeds krappere bezetting van collega’s en een steeds zwaardere zorgvraag van de bewoners?  

Vrijwilligers, verplegend personeel en niet te vergeten de bewoners zelf zijn elementen in het geven van zorg in het verpleeghuis. Bewoners kunnen activiteiten verrichten voor een ander persoon bijvoorbeeld de rolstoel duwen zodat ik iemand anders zittende op een rolstoel kan duwen en dan niet twee keer moet lopen. Een bewoner kan soms ook heel goed het algemeen belang dienen. 

Mijn week eindigt weer met wijn. Het is de zaterdag en we wijden die met wijn. Ruim vijftig glaasjes moeten daarvoor worden ingeschonken. Wie kan het beter dan de man met zijn beige colbert. Een man die traditioneel Joods is en de betekenis kent van de ceremonie. Wie beter dan hij kan de glaasjes inschenken. Waarom zou ik het doen? 

© Amiad Ilsar