Tranen

Deze sjabbatviering hadden we gehoopt hem te zien. Maar zoals we al verwacht hadden kwam hij niet. Net als al die andere keren dat we beneden in de binnentuin van het verzorgingshuis sjabbat vierden. Hij was er niet en bleef ook naar een persoonlijke uitnodiging op zijn kamer. Dat is op zich ook niet vreemd. De man komt ook op andere momenten bijna nooit beneden. Een uitzondering was de sjabbatviering van vorige week. Toen was hij er wel. Opeens.  

Hij zat op een van de stoelen bij de twee grote tafels die gedekt waren met witte tafelkleden. Naast hem stond zijn witte stok met rode ringen. Meneer is slechtziend, ik denk volgens definitie zelfs blind. Ik weet daarom niet of de man de brandende kaarsen zag, ik weet niet of hij het plankje met de challes- de gevlochten broden- en het kleedje daarover zag. Ik weet dat hij ons, de aanwezigen bij de rafel, als vage schimmen ziet. Verder weet ik niet wat hij precies ziet, maar hij hoort de zang van lecha dodi, het lied dat de engelen van sjabbat verwelkomt.  

Het is de vrijwilligster met de gevlochten lange staart die mij op een gegeven moment roept. Ze zit tegenover de man, ‘kijk meneer’. Zegt ze en noemt zijn naam. Ik kijk en zie de man. Zijn ogen zijn half dichtgeknepen, hij steunt met zijn linkerhand op zijn blindengeleidestok  en zijn mond beweegt. Woord voor woord zingt hij op de melodie mee, terwijl de tranen over zijn wangen rollen. Grote tranen. Hij is ontroerd, wij zijn ontroerd en moeten allebei iets wegslikken. Een huilende man aan deze tafel dat komt zelden voor.  

‘ik ken al deze liederen van sjabbat’, vertelt de man even later als we bij hem gaan zitten. ‘We zongen ze fluisterend in het kamp. Ik had daar een “vriend”. Vertelt hij ons.’ We zaten samen knopen aan uniformen te naaien en als de sjabbat begon gingen we zingen. Fluisterend zodat we niet werden ontdekt’. 

De volgende sjabbatliedjes zingen we uit volle borst. Indien dit mogelijk was geweest. 

Sjabbat sjalom en chag pesach sameach

© Amiad Ilsar.