Een activiteit begint met een plan. Het plan wat in grote lijnen uitgedacht is dat we, een collega en ik een bak activiteit gaan doen. We gaan vandaag koekjes bakken. Een aantal plastic vormpjes wat wij hebben gekocht kunnen we meteen gebruiken. Geen enkele actie moet worden ondernomen om deze attributen als koosjer te kunnen betitelen. Nu nog koekjes mix kopen. Ik heb een aantal minuten in mijn pauze daarvoor vrij gemaakt. Koosjere koekjesmix van een bekend A merk dat allerlei mixen voor het bakken heeft. Het is even zoeken waar de in de gele supermarkt de mixen staan. Ik denk dat ik er goed aan doe als ik de bordjes boven de productstraten lees. Ik vind de juiste straat. Brood en bakproducten staat er op een bordje. Ik zie brood, brood wat moet afgebakken worden en broodbeleg. Langzaam zeg ik tegen mijzelf. Even systematisch alles afzoeken. Het levert mij niets op. Geen bakproducten. Geen meel, geen bak mixen, helemaal niets van dit alles. Hoe kan dit? Ik bestudeer nogmaals de bordjes en voor de tweede maal kom ik in de productstraat terecht waar ik voor enkele minuten alleen brood en broodbeleg heb kunnen aantreffen. Dit schiet niet op. Ondertussen loopt de tijd snel door en wordt mijn pauze korter en korter. Mijn trots van onafhankelijk weldenkend en zelfstandige klant verhindert tot op dit moment om hulp aan een van de aanwezige personeelsleden te vragen. Nogmaals kijk ik rond en dan ontdek ik tot mijn grote verbazing dat in de straat naast mij een aantal producten zijn opgesteld, die duidelijke aanwijzingen geven dat het om bakproducten gaat. Ik vergeet uiteindelijk te kijken onder welke noemer deze bakproducten hier staan, zo gelukkig ben ik om geheel op eigen kracht mijn doel te vinden. Mijn doel? Waar zijn de koekjesmixen. Mijn ogen volgen allerlei dozen met verschillende opschriften. Bakmixen voor cakes en pannenkoeken, poffertjes, maar geen koekjes mixen. Nogmaals alles met mijn ogen scannen. Dit kan toch niet waar zijn? Voor zoveel producten kant en klare mixen en geen mix voor koekjes? Bestaat die wel? Is het een misrekening? Als ik bij het schrijven van dit alles op het internet speur blijkt dat er wel degelijk een koekjesmix bestaat. Van dit merk en koosjer ook zoals ik al vermoedde. Maar terugkerende naar het moment in de supermarkt het door ons gezochte pak is hier niet te vinden. En nu? Pannenkoeken bakken? Deze mix staat hier wel voor mij. Een mobiele telefoon kan uitkomst brengen. Ik bel de receptioniste. ‘Kun je mij doorverbinden’, vraag ik haar. ‘Ze heeft pauze’, hoor ik de vrouw zeggen. ‘Maar ik zal het even proberen’, gaat ze verder. Even later hoor ik de stem van mijn collega aan de telefoon. ‘Er is geen bakmix voor koekjes’, deel ik haar mee. We besluiten om dan maar poffertjesmix te kopen. De vraag is wel even of we de overige ingrediënten kunnen regelen en dan speciaal eieren. Eieren kan ik natuurlijk hier kopen maar ze moeten gebroken worden en nagekeken worden op het eventueel aanwezig zijn van sporen van bloed. Een ei met bloed is niet koosjer en dus niet te gebruiken. Mijn collega gaat het regelen en ik koop twee pakken poffertjesmix.
Als ik terugkom blijkt het goed te zijn gekomen met de eieren, olie en de melk. Om twee uur kunnen we ze ophalen uit de keuken. Maar dan moeten we wel een poffertjespan hebben. Het wordt even spannen d als de poffertjespan niet op de etage blijkt te zijn waar wij verwachtte deze aan te treffen. We overleggen wat te doen. Als er geen poffertjespan blijkt te zijn op de laatst mogelijke mogelijkheid dan kunnen we misschien pannenkoeken bakken met de poffertjesmix is een optie die korte tijd tot de mogelijkheden lijkt te behoren. ‘Ik ga wel even pannenkoekenmix kopen’, zeg ik resoluut tegen mijn collega. Ík wil zeker weten dat het goed gaat’. Maar dan verraadt een zichtbaar handvat op een kast in het keukenblok de aanwezigheid van de poffertjespan en kunnen we bewoners gaan ronselen voor het bakken van de poffertjes. In eerste instantie lukt het ons om twee dames te strikken. Twee begeleiders op twee bewoners dit is wel een hele luxe activiteit. Het lijkt er op dat wij de slag met het koor in de eetzaal die tegelijkertijd met ons lonken naar de deelname van de bewoners hebben verloren. “Dat doen we dus niet meer’, mijn collega lijkt heel resoluut in haar stelling. Het ziet er ook wat droevig uit. Twee dames aan een drietal aaneengeschakelde tafels. Toch geef ik het niet zo snel op en ik ga naar nog meer mensen zoeken. Langzaam lukt het om in het vier etages tellende gebouw deelnemers te vinden. De ploeg van uiteindelijk een tiental dames wordt onverwacht aangevuld met nog twee dames. Dames die eigenlijk nooit aan iets meedoen. Dames, die in een groep in de binnentuin op de benedenetage zitten en vooral kijken naar anderen. Ik heb in het proces gemist wie ze naar boven hebben gebracht.
Met de aanwezige gaan we het beslag maken terwijl de elektrische poffertjespan gevoed door een verlengsnoer is opgestart. Ik maak het meel bij een tweetal dames open en gooi het meel in de kom. Domme actie aangezien ik beter de dames zelf dit had kunnen doen. Maar de dames krijgen van mij de taak de melk toe te voegen. We hebben 800 ml nodig. Aangezien de melk is aangeleverd in bekers van 750 ml betekent dat er ruim 3 bekers leeg moeten worden gegooid. Een simpele actie die door een van de dames toch allen met veel moeite en hulp van mijn zijde kan worden uitgevoerd. Het is mij niet helemaal duidelijk of ze mijn instructie niet begrijpt of dat ze motorische vaardigheid heeft verloren. Dit is een van de dames die nooit wat wil doen en dan bedenk ik mij dat ze misschien wel heel goed beseft dat het moeilijker gaat. Ze blijft misschien wel heel doelbewust aan de kant zodat de façade van een nog goed functionerend mens kan worden vastgehouden. Het roeren vind een andere dame weer leuk en ze gaat voor korte tijd zolang haar benen haar kunnen dragen staan. Ook hier weer een vrouw die vertelt vroeger heel veel te hebben gekookt en gebakken en nu door de voortschrijdende ouderdom haar functies aan het verliezen is. Ook deze vrouw is een bankzitter.
Als het beslag klaar is richten wij ons tot de pan. De voorverwarmde pan is niet warmer dan een kop lauwe thee. Mijn collega zet de thermostaat van de pan hoger. Na enkele minuten gaat het beslag voor de eerste poffertjes erin. We hebben geen spuitzak. Een met beslag gevulde waterkan doet dienst als schenkkan. Gevolg sommige poffertjesgaten stromen wat over poffertjes worden een pannenkoekje. Na vele minuten worden ze gaar en kunnen we ze draaien. Tenminste de poffertjes die in het midden van de pan liggen. Degene aan de randen blijven duidelijk in het bakproces achter. Zelfs als we denken dat ze gaar zijn blijken ze nog rauw te zijn. Degene die ze hebben gekregen eten ze echter op. Soms met enige klacht, soms ook helemaal niet. Door de grote hoeveelheid deelnemers en de trage pan staan de deelnemers onder een rantsoen van twee poffertjes per keer. Het is een traag proces, met onvolmaakte baksels en kleine hoeveelheden. Maar tegen vieren komen er nog meer mensen, die poffertjes willen eten. Die hebben we dus niet. Volgende keer, jawel er komt een vervolg, kunt u allen meedoen.
Hamesjek 