Het is Pesach. Dat betekent buiten een week matzes eten ook een aantal vrije dagen. Ik eindig mijn werkdag en haast mij naar huis. Over een tweetal uur zullen we met gasten het verhaal van de uittocht van Egypte vertellen en daarmee de week van ongezuurde broden beginnen.
Als ik thuiskom meld ik mij bij de aanwezige familie en loop ik snel naar boven om mij te verkleden. Pas dan bemerk ik mijn werk heuptasje aan mijn riem. Ik deponeer het samen met mijn naamkaartje – die ik ook heb vergeten af te doen – op het nachtkastje.
Het verdere verloop van de avond is fantastisch, met liedjes, het samenzijn met vrienden, het verhaal voorlezen uit de boekjes die de uittocht van Egypte beschrijven en een lekkere uitgebreide maaltijd. Tegen elf uur zet ik koers naar mijn bed. Tegen de ochtend is het duidelijk dat het lente is en de dagen alweer langer worden. Licht sijpelt van allerlei kanten de kamer binnen ne wekt mij op. Halfslapend schrikt een piepende piep naast mij me op. Heeft mijn wederliefde die naast mij onverminderd ligt te slapen de computer op mijn stoel naast mijn bed gelegd ? Het zij zo en ik dommel weer weg. Pieper de piep weer piept er iets naast mij. Het klinkt als een Windows piepje en daarmee bevestigt het mijn idee dat er een computer op de stoel ligt. Maar als ik voor een derde keer wordt opgeschikt sta ik op en kijk ik tussen de stapel kleren op de stoel. Niets. Geen computer. Ik ben nog te moe om verder te zoeken waar het geluid dan wel vandaan komt. Kwam moet ik zeggen, want het blijft nu angstaanjagend stil. Als ik mij later aankleed valt mij oog op het werktasje op mijn tafeltje. Daar zit mijn werktelefoon in kan ik mij nu in helderheid herinneren. Nu begrijp ik waar de pieperdepiep vandaan kwam en de uitdrukking neem het werk niet mee naar je huis.
Pesach, het feest van de lente duurt zeven dagen en is een goede tijd om te wandelen. Daarom gaan mijn zus – die hier op bezoek is – en ik wandelen in het natuurpark Lelystad. Een park vol met dieren, zoals otters, winsenten en paarden. Misschien zijn de ook op vakantie, want we zien nauwelijks een levend wezen. Misschien is het de koude wind. Wie weet. Wij hebben het in ieder geval koud en na een wandeling van ruim een uur besluiten we ons op te warmen met een kop thee in het restaurant. Mijn groene thee wordt gebracht. Een glas heet water met daar bovenop een zeefje gevuld met losse thee. Het valt mij op dat er in verband Pesach geen koekje bij is gereserveerd. Bijzonder. Bijzonder is ook dat terwijl ik met mijn zus praat en de tijd verstrijkt het water in het glas niet donkerder wordt. Ik zeg nog tegen mijn zus tegenover mij dat de groene thee wel erg licht is. Ik vind het heel vreemd. Ik bestudeer het geheel wat voor mij staat nogmaals. Ik ontdek dat het zeefje wat in de thee hangt leeg is en boven op dat zeefje ligt een schoteltje met thee. Het was voor mij een illusie alsof het hele zeefje gevuld was met thee omdat in een bovenaan blik het leek of het zeefje vol met thee is. Maar tussen de thee en het water is een hindernis. Het schoteltje met daarboven de thee. Ik vul vervolgens de thee in het zeefje en in enkele seconde kleurt de thee groen.
@Amiad Ilsar
Hamesjek 