Joods nieuwjaar

Ze zit in de huiskamer. Op de namaak leren bank. Ze zit in een kleermakerszit. Gekleed zoals altijd in een trainingsbroek en een shirt. Eerder deze dag heb ik haar al gezien toen ik hier binnenkwam om voor iemand te informeren waar een vergadering plaatsvond. De Franse vrouw met haar ernstige verstandelijke beperking en met haar gitzwarte sluike haar sprak me toen al aan. Ze noemde mijn naam en kwam heel dichtbij staan. Niets nieuws haar contact maken is altijd heel erg dichtbij en lichamelijk. Het voelt vaak voor mij alsof ze in mij wilt kruipen. Soms vraag ik mij af in hoeverre er verband is tussen het feit dat ze vrouw is en ik man. Misschien spelen hormonen hierbij een rol. In ieder geval waren en zijn er momenten dat ik haar belangstelling in mij seksueel aanvoelt. In vroegere tijden toen ik met haar werkte liet ik ook altijd de deur wagenwijd open staan zodat elke schijn van intiem contact naar de buitenwereld kan worden vermeden.Dit omdat ze mij kon en kan laten verrassen met bepaalde houdingen. Zo herinner ik mij een aantal keer dat we op de grond zaten en ineens kroop ze op mijn schoot en duwde ze mij plat op de mijn rug op de grond terwijl ze bovenop op mijn kruisstreek ging zitten. Hoe onschuldig het ook misschien ook was het voelde mij niet helemaal goed en allerlei alarmbellen gingen meteen bij mij af en ik worstelde mij snel uit haar greep en kwam overeind. Vandaag is alles onschuldig en zit ik naast haar op de bank. Ik vertel haar dat het binnenkort Rosj hasjana het joods nieuwjaar is en ik pak mijn mobiele telefoon erbij. Ik typ de zoekterm liedjes voor Rosj hasjana in en even later kijkt ze naar kinderen die traditionele liedjes voor het nieuwe jaar zingen. Ze is geboeid ze kijkt heel dichtbij naar het scherm van de telefoon. Ze wiegt mee met het ritme van de liedjes en zo nu en dan lijkt het of ze meezingt. Ze zit bijna in het scherm en ondanks deze concentratie kan het uit ervaring zomaar ineens voorbij zijn en dat gebeurt ook. Na een tijd wordt ze wat onrustig. Ze duwt de telefoon weg. ik hou hem op een afstand en na enkele seconden trekt ze mijn arm weer naar haar toe. Als het nog twee keer gebeurt weet ik dat ik moet stoppen. Haar vier andere groepsgenoten zijn terwijl wij bezig waren vertrokken. Een collega van de zorg waar de vrouw regelmatig haar naam noemt is nog aanwezig met een andere bewoner en wacht op ons.Samen lopen we door de binnentuin naar het dagcentrum. Onderweg zingt ze het liedje wat we voor het laatst hebben gehoord, terwijl ze mij een arm geeft. We gaan nog even door nadat ze mij naar de bank in het lokaal van het dagcentrum heeft gebracht. De verandering van plek heeft haar concentratie verlengt. Als de klok na ruim vijf minuten aangeeft dat ik weer verder moet sluit ik mijn telefoon en zeg ik haar dag. “Dag Ami”, zegt ze en ik ga weer verder.