‘De daders zijn rond de achttien jaar’, de stem van de nieuwslezer klinkt door de speakers van de auto, zoals een stem van een nieuwslezer behoort te klinken. Alsof hij een boodschappenlijst voorleest. Een wel heel verdrietige boodschappenlijst. Achttien jaar en dan rij je met een auto al zig zaggend alsof je een game speelt zoveel mogelijk mensen kapot. Later in het aansluitende weekend hoor ik dan weer dat de chauffeur tweeëntwintig was. Ongeveer op hetzelfde tijdstip dat onze buurvrouw verteld dat rond de vierentwintig het goed kwam met haar puberende zoons. Die goede tijden hebben de door haat gevoede jongens niet meer mogen beleven. Maar vele malen erger voor alle slachtoffers die gewoon als toerist op het verkeerde tijdstip op de verkeerde plek liepen zijn de goede tijden ook voorgoed verdwenen.
Ik mag mijn auto langs een groep personen rijden die op de trottoir naast me mij tegemoet komen. Een bonte groep. Toeristen in onze wereld. Personen met een meest matige verstandelijke beperking. Twee jonge vrouwen gidsen de groep op dit moment door de buurt. Ik ben voor een van deze vrouwen hier naar toe gereden.
Ik moet nog afscheid van haar nemen. Eigenlijk heb ik dat verleden week al gedaan. Maar het afscheid nemen van een dierbaar iemand doe je in etappes. De voorlopig laatste knuffel, de voorlopig laatste woorden, die we kunnen uitwisselen probeer je uit te stellen. Eigenlijk wil ik helemaal niet dat ze weggaat. Eigenlijk wou ik en vele collega’s van mij ook niet dat al de andere jonge vrouwen die hier eerder een jaar waren weer weggingen. Iedereen weet dat de vrijwillige bijdrage van de jonge mensen maar voor een jaar is. Ze komen en gaan weer. Zo is het. Goede mensen die wij mogen ontmoeten op het levenspad. Ergens onderweg in ons leven kruisen onze paden. Voor een jaar mogen we met elkaar oplopen en dan volgt een volgende kruising waar we elk een andere kant opgaan. Ongeveer een maand lopen we alleen totdat het volgend jong mens weer klaar staat om verder met ons te lopen.
Jonge mensen kunnen net als ieder mens slecht en goed zijn. Vele jongeren lijken te kunnen worden beïnvloed door negatieve wandelaars op ons levenspad. Wandelaars die deze opgroeiende mensen weten te verleiden tot dood en verderf. In onze huidige tijd maar ook in het verleden en hopelijk nooit meer in de toekomst.
Liefde tegenover haat en verderf. Zuiverheid, medeogen, empathie, enthousiasme, hulpvaardigheid en nogmaals veel liefde. Liefde voor de mens, dier en natuur. Sociaal werk gaat ze leren. Dat hoeft ze eigenlijk niet. Vanuit de basis weet deze jonge vrouw al wat sociaal werk is.
De jonge vrouw met haar blonde haren, haar blauwe stralende ogen, de vele kleurrijke armbandjes, het glimmende neusringetje en lieve lach van rond de twintig heeft ons weten te betoveren. Zij is samen met andere Duitse jongeren hier in Nederland een jaar lang vrijwillig geweest. Al deze jongeren hebben geholpen om op verschillende vlakken van de samenleving kwetsbare mensen te helpen en de boodschap van vrede te versterken. Hun boodschap is dan ook sterker dan ooit voor mij op deze vrijdagochtend. Zij zijn het antwoord in de strijd tegen de zinloze haat en dood. Hun boodschap is onze hoop op een vreedzamere en verdraagzamere toekomst.
Ik parkeer de auto en ren achter de groep aan. Voor heel even zet ik de groep stil. Een knuffel en heel veel dank namens iedereen voor je inzet Teresa. Het ga je goed en hopelijk tot gauw.
© Amiad Ilsar.
Hamesjek 