Het concert van de pianist en violist is voorbij. De eetzaal, van ons verzorgingshuis, die deze dinsdagmiddag dienst heeft gedaan als concertzaal loopt leeg en een aantal mensen op rolstoelen worden door vrijwilligers en medewerkers naar de afdeling gebracht. Een laatste vrouw rijd ik op haar rolstoel naar de lift. Bij het uitrijden van de eetzaal vang ik klanken op. Het lijkt even heel onwerkelijk het zijn geluiden van een piano. Weer een piano?
De lift brengt mij met de vrouw naar de tweede verdieping. Daar worden de pianoklanken steeds luider en begrijp ik dat er iemand op de vleugel speelt. De vleugel staat op een grote open ruimte, het pleintje genaamd. Achter de vleugel zit een vrouw, die elke dinsdag op bezoek komt bij een man, die gekluisterd in zijn rolstoel op de derde verdieping woont. De man zit naast de piano. De vrouw is een muzikant. Een muzikant, die een muziekinstrument ziet gaat erop spelen. De tonen van de vleugel vullen de gehele holle ruimte waar vier verdiepingen omheen zijn gebouwd.
De tonen van de muziek kiezen hun weg in de ruimte. Twee hoofden verschijnen over de balustrade van de derde verdieping. Als de klanken wegsterven, wordt er door twee paar handen geklapt. De man in de rolstoel blijft stil, onbewogen. Niet in staat om te klappen.
Verder in de omgeving gebeurt er niet veel. Het blijft stil. De man blijft rustig bijna onbewogen in zijn rolstoel zitten. De twee hoofden zijn na het applaus verdwenen en een aantal dames op de rij stoelen tegen de muur achter de man blijven zonder enige beweging zitten. En dan gaan de klanken gebaseerd op de muziekbladen voor de pianist weer verder.
Het is een aantal uren later. De piepende poortjes van het station hebben hun eigen klank. Ik heb mijn bus gemist. Terwijl ik de hal nader denk ik aan de pianiste. De klanken spelen weer even op in mijn hoofd en verbinden zich met een beeld in mijn hoofd. De piano in de centrale hal van dit station, waar ik enkele meters van verwijderd ben. Ik koester de wens dat ook in deze hal ik zal worden ontvangen door zwevende klanken. Het is bizar. Heel bizar. Als ik de piano nader waarop aan de zijkanten de woorden bespeel mij staat nader word mijn wens vervuld en hoor ik klanken. Er zit een man achter de piano. Hij speelt. Zijn smartphone toont hem de noten.
Gekleed in een blauwe bodywarmer en blauwe broek zit hij te spelen. Aan de rechterzijde komen onder zijn jas een paar handboeien tevoorschijn. Het intrigeert mij. Een donkere huidkleurige man met handboeien die een piano bespeelt.
De wereld in dit station lijkt hem te ontgaan en de voorbijgangers hem. De elektronische vrouwenstem maakt regelmatig melding over een uitgevallen metro. De pianoklanken worden weggedrukt en overstemd, maar hij speelt gewoon door.
Op een bankje naast de pianoman zitten twee oudere heren. Een van hen heeft een grote bos bloemen in zijn hand. Ze converseren druk en het lijkt dat ze dwars door de muziek heen praten. Een parallelle wereld, enkele centimeters naast elkaar. Voorbijgangers lopen langs, meestal in een haastige tred. Een enkeling kijkt even op. Een vrouw loopt op de heren af onder begeleiding van de achtergrond muziek. Een van de heren staat op en omhelst en kust haar. Het drietal vervolgt zijn weg.
De pianoman stopt. Hij staat op en volgt het gezelschap met de bloemen. In stilte applaudisseer ik voor hem en ook ik verlaat de hal. Over vier minuten komt de bus.
© Amiad Ilsar.
Hamesjek 