Mevrouw zit aan de lange tafel in de binnentuin van het verzorgingshuis. Ik verbaas haar te zien. Zij hier ? Mevrouw die het liefst in haar eentje achteraf in de woonkamer boven op de woongroep zit. Mevrouw die soms heel venijnig iedereen – zowel medewerkers als medebewoners – op een afstand blaft. Mevrouw die wanneer ze ontspannen is heel scherp haar omgeving kan analyseren. Mevrouw die weinig tot geen bezoek krijgt. Het is die mevrouw die nu hier aan de drukke tafel in de nog drukkere binnentuin zit. Ik merk haar aanwezigheid op tijdens mijn gang door de tuin op weg om nog wat wegwerp borden te halen.
Een aantal minuten later heb ik drie minuten zoals mevrouw dit formuleert om even met haar te praten en ga ik naast haar zitten. Haar donkerbruine bijna gitzwarte ogen kijken mij aan als ze mij vertelt over de analyses van de mensen om haar heen. Ze vertelt de boodschappen met veel vuur. Maar niet alleen mopperen doet ze. Over het schattige meisje wat zo lief helpt heeft ze niets dan goeds. Daarmee doelende op een meisje van twaalf die enkele weken met het pannenkoeken bakken helpt om de bewoners van een pannenkoek te voorzien. Het is altijd een rijkelijke toevoeging kinderen die komen helpen en dit meisje in het bijzonder. De kinderlijke energie steekt de ouderen aan tot alertheid en vriendelijkheid. Behalve lovende woorden volgen er ook minder lovende woorden over medebewoners, die ik hier maar niet herhaal.
Lovend is mevrouw wel over de bloemen die in de vaas voor ons staat. Ze raakt de bloemen aan en benoemd een aantal malen hoe prachtig ze zijn. Bloemen houden van mensen en mensen van bloemen. Een stukje bloeiend groen, in een vaas voor haar, op de tafel stemt mevrouw mild en maakt haar blij. De vaas met de kleurenpracht die vanochtend hier is neergezet kont voort uit de handen van een vrijwilligster. Zij heeft uit de vele bloemen die we hebben gekregen van de bloemveiling een boeket omgetoverd. Het zijn rozen en wat wild aandoende bloemen. Deze soorten en andere vormde de basis voor de vele bloemstukjes die de bewoners op de verschillende afdelingen hebben gemaakt.
Vanochtend heb ik deze vaas gebruikt als voorraadkast om nog wat bloemen weg te halen. Een bewoonster had nog wat bloemen nodig om haar creatie af te maken en omdat erboven op de eerste verdieping er te weinig waren moest ik een uitweg bedenken. Het met zorg gemaakte boeket heb ik bijna geplunderd. Gelukkig bijna er bleef nog een uitgedund boeket over. Een boeket dat nu wordt bewonderd. Keer op keer kijkt mevrouw naar de vaas en herhaalt hoe mooi het is.
Een stukje levensgenot door aankleding van de omgeving. Een vaas met bloemen kan veel betekenen, kan veel blijheid veroorzaken. Iets wat we niet moeten onderschatten en waar we als begeleiders gericht mee aan de slag kunnen. De lente is weer in aantocht. We kunnen zaaien en planten. We kunnen geuren en kleuren toevoegen, waarmee we de bewoners verblijden. Ook de meest in zichzelf gekeerde bewoners, die in kamers of woonkamers achterblijven als er activiteiten zijn.
© Amiad Ilsar
Hamesjek 