Het is eind van de werkdag. Mijn collega loopt weg- ze gaat naar huis- met een tas van de action. Mijn collega en ik houden van actie. In de tas negen karaffen, gekocht in de ochtend. Nu zijn de negen roze gekleurde karaffen op weg om te worden geruild naar groene, omdat dit beter past in het groen van het meubilair in de eetzaal en binnentuin.
Het verhaal begon vanochtend met de mededeling van onze huisbloemiste . Zij vertelde ons dat zij geen steekschuim, ook wel oases genoemd, meer in voorraad had. Dat was heel vervelend. We hadden de oases nodig voor het bloemschikken wat we later in deze ochtend zouden gaan doen. Er was nergens meer in ons kantoor een doos met oases te vinden. Wij, mijn collega en ik lijden misschien al aan geheugenverlies, maar wij beiden konden ons niet voorstellen dat we verleden week de doos met de oases hadden beëindigd.
Er waren tussen kwart over negen en kwart voor tien enkele telefoontjes tussen ons en de bloemiste. Wel, bloemen, geen bloemen. In eerste instantie belden we met de vraag om bloemen. Echter toen we wat later naar oases zochten konden we niets vinden en belden we de net bestelde bloemen weer af. Als een collega, tegen tien uur, ons meldt dat er vaasjes zijn, die we zouden kunnen gebruiken in plaats van de oases laten we in onze opluchting de bloemen komen. Maar vaasjes vinden we niet. Wel bloemen geen vaasjes. Dan ontspruit het idee om vaasjes te gaan kopen. Daar gaan we dan. Gemaskerd en wel. Gezeten in mijn auto.
Ik groet de man die voor mij, met een aantal boodschappentassen in zijn geparkeerde auto stapt om weg te rijden. Hij doet dat net nadat ik met wat moeite achterruit ingeparkeerd heb in deze smalle straat en we begeven ons naar de winkel.
Een grote lege winkelwagen bereid ons voor op onze missie. Het is even zoeken. Waar staan de vaasjes. Mijn collega gaat op zoek en ik steven op een winkelmedewerkster af. “Waar zijn de vaasjes?” Vraag ik haar. Ze legt mij uit dat ik het tweede gangpad moet nemen en dan aan de rechterhand. In goedkope winkelketens loopt de medewerker of medewerkster niet met je mee naar de plek waar je het gevraagde product kan vinden. Mijn collega is zonder de gevraagde hulp sneller dan ik en zij staat al bij de vaasjes.
Uiteindelijk valt ons oog op waterkaraffen. De blauwe, groene en roze, die we in de kar plaatsen, die kunnen we ook gebruiken als vazen. We kijken niet naar de mengeling van de kleuren, maar zijn gefocust op de hoeveelheid. We tellen er tweeëntwintig en lopen met een goed gevoel naar de kassa. We zijn geslaagd.
Terwijl de karaffen rammelen op de achterbank als ik terug rij naar het verzorgingshuis, krijgt mijn collega een melding van een vrijwilligster. Haar moeder heeft een doos met oases. Oases. Wat??? Dan kunnen we terug naar de winkel, om alles terug te geven en het geld terug te krijgen. Alle karaffen kunnen terug. We hebben geen vazen nodig. Als we tijd hadden zouden we terug zijn gereden en zonder karaffen terug zijn gekomen Maar later op de dag na wat overleg besluiten we de karaffen voor bijzondere gelegenheden te gaan gebruiken.
© Amiad Ilsar.
Hamesjek 