Vanavond is het weer feest. De laatste twee feestdagen van een week van het Loofhuttenfeest. Ter opluistering van het feest versieren wij de eetzaal en de binnentuin van het gebouw met verse bloemen. Gisterenochtend zij ze al geleverd. In twee beige plastic bakken. Een groot aantal bossen. Bloemen voor veertig vaasjes, vier bloemen in elk vaasje, dat zijn er veel. Heel veel. In eerste instantie wilden we de hele partij teruggeven. De bloemen van vorig feest dat we vorige week hebben gevierd, stonden nog recht en kleurig in de vaasjes. De bloemist kon echter de bloeiende pracht niet meer terug nemen. Vandaag moeten wij dus de bloemen in de vaasjes plaatsen. Er is geen keuze. Als ik het heb over ons, dan heb ik het over onze Duitse vrijwilligster, en mijzelf.
Het doel is om in een uur alle veertig vaasjes van de tafels in de eetzaal en in de binnentuin te legen en van nieuwe bloemen te voorzien. Het voelt niet goed dat wij dit moeten doen. Ik denk dat de bewoners een actiever deel in dit geheel kunnen hebben. Wij tweeën hoeven het uitvoerende werk niet alleen te doen er lopen genoeg bewoners rond die een rol kunnen spelen. Het is hun huis en daar deed je vroeger toch ook de bloemen verzorgen. Althans vele van ons. Wij zouden de begeleiders moeten zijn niet de uitvoerders.
Maar als wij na het middageten in een ruimte naast de eetzaal de vazen en de bloemen verzamelen is er in de buurt van de eetzaal geen enkele bewoner te bekennen. Ik moet mijn gevoelens van frustratie loslaten. Nu potentiele bewoners gaan zoeken duurt te lang. Het is geen realistisch plan. Een deel van de bloemen liggen al op tafel de lege vaasjes staan gevuld. Ik draai mij om een schaar te pakken. ‘Damian’, er is maar een bewoonster die mij zo noemt. Een bewoonster. Een wonder. Waar komt ze ineens vandaan? Daar staat ze achter haar rollator een fiere statige vrouw. De enige bewoonster met een gekleurde huidskleur. Zwijgend loopt ze verder in de richting van de tafel. In haar kielzog een andere bewoonster. Ook zij loopt achter haar rollator verder de ruimte in. ‘Gaat u daar maar zitten dan kunt u meehelpen de bloemen in de vaasjes te doen’. De vrouwen gaan naast elkaar zitten. Ik snijd de eerste bloemen en overhandig deze aan de vrouwen. Een voor een verdwijnen de bloemen in de vazen. Een vaas wordt omgegooid. Water loopt over de houten tafel. Ik werp een droge vaatdoek in de plas. Nu weten we meteen waar de laagste plaats op het tafelblad is. In het midden.
De Duitse jongedame naast mij knipt de stelen van de bloemen en vult meteen vazen. Er zijn nog te weinig bewoners om het vullen van de vazen aan hen alleen over te laten.
Achter mij hoor ik gestommel. Een bebrilde relatief jonge vrouw van naar schatting een jaar of zeventig komt achter een rollator de kamer binnenschuiven. Als een prooi in een web. Hebbes. ‘Kunt u ook even helpen’.
Dat kan mevrouw. Alleen moet ze zo weg. Ze heeft met iemand afgesproken en liep alleen maar even langs. ‘U kunt zo weg. Het karwei is met u hulp zo gedaan’. Mevrouw gaat zitten ik geef haar een schaar en we hebben een nieuwe hulp die de bloemen van de laatste bossen knipt.
Na ruim een half uur kunnen de volle vaasjes op een kar worden geplaatst om te worden uitgezet. De dames die de vazen hebben gevuld worden bedankt voor hun inzet. Zij hebben ons prima geholpen, maar zij kunnen niets betekenen in het verdelen van de vaasjes. Een damesfiguur verschijnt in de kamer. Gekleed in een donkerblauw mantelpak. Tasje onder de arm geklemd. ‘U komt als geroepen. We moeten de vaasjes even verdelen over de tafels. Kunt u alsjeblieft even helpen?’.Nou dat wil mevrouw wel. De tas gaat aan de riem over haar schouder en zo stappen wij, de vrouw, de vrijwilligster en ik de eetzaal in. Samen verdelen we de vaasjes. Elke tafel in de eetzaal en in de binnentuin krijgt een vaas met verse bloemen. Een vrolijk feest voor iedereen.
©Amiad Ilsar.
Hamesjek 