De huidige vestiging van het huis bestaat 25 jaar. Daarom is er vandaag een feestmiddag. Er wordt aan de bewoners een maaltijd aangeboden. Met muzikale omlijsting van Nederlandse liedjes.
Omdat een feestelijke middag een andere opzet heeft dan een normale lunchmiddag is de opstelling van de tafels in de eetzaal veranderd. Dit levert veel stress bij binnenkomst. De bewoners zijn uit hun comfortzone gehaald. Ineens moeten ze zich oriënteren op een nieuwe situatie. Waar moet iedereen zitten? Het overgrote deel van de bewoners weet zijn weg met en heel soms zonder rollator te vinden. En eigenlijk gaat het achteraf gezien altijd vrij snel en eenvoudig, waarbij het grootste knelpunt de vele rollators zijn. Op het moment dat de eigenaar van dit hulpmiddel gaat zitten ontstaat er een uitdaging. Waar parkeer het karretje? In 1991 was de populatie van ouderen in dit huis nog mobieler en werd er naar mijn vermoeden nog niet zoveel gebruik gemaakt van deze ultieme rolls royce voor ouderen. Daarbij zien we naar mijn idee tegelijkertijd ook een toename van mensen die gebonden zijn aan rolstoelen. Al met al ontstaat er een plaatsgebrek in de eetzaal. De open ruimtes bij de gedekte tafels kunnen niet meer open blijven en worden door de medewerkers en vrijwilligers bij gedekt.
Dit in de traditie van Joodse gastvrijheid. Als medewerker moet je je hier flexibel kunnen opstellen. Even later bij de eerste gang van de lunch wordt er weer een beroep gedaan op de flexibiliteit van ons allen als medewerker en ook als mens. Er wordt door een bewoonster een verzoek gedaan om gemalen voedsel.
Er is door vele medewerkers en vrijwilligers een broodje halfom uitgedeeld. De broodjes met lever en pekelvlees worden door de gasten in het algemeen erg gewaardeerd. Echter deze vrouw kan het brood met de taaie structuur van de worst niet wegkrijgen. Doordat er geen vaste plaatsen waren zit er rond de tafel vanwaar de noodoproep is gedaan een bont gezelschap van bewoners. Ze hebben verschillende cognitieve en fysieke mogelijkheden en helpen elkaar. Een van de wat hogere functionerende bewoonsters helpt een vrouw in de rolstoel. De vrouw in de rolstoel krijgt klein gesneden stukjes brood en worst van haar aangereikt. Het vlot niet erg en de helpende mevrouw vraagt om gemalen voedsel.
‘Ik ga even naar de keuken, ben zo terug’. Met deze woorden laat ik de dames achter en loop ik naar de keuken, waar de medewerkers druk doende zijn om de rest van de maaltijd voor te bereiden. Het broodje is alleen maar een aanzet naar opgemaakte schalen met worsthapjes, een warm aardappel, vlees gerecht en tot slot een bord met vier kleine porties nagerechten. In deze hectiek heeft de baas ter plekke alle aandacht om een oplossing voor de bewoonster te vinden. Zijn vraag of er nog gemalen voedsel is wordt door de medewerkers ontkennend beantwoord en ook de leverworst die een basis vormde voor een alternatief idee blijkt al te zijn verdeeld.
Wat nu? De door mij genoemde flexibiliteit maar zeker ook creativiteit leiden tot een nieuwe oplossing. Gemalen lever. Een medewerkster snijdt van een aantal witte boterhammen de korst en vervolgens schuin door midden. Met een ijslepel worden er een mooi bol vlees naast de boterhammen op een vierkant bordje gelegd.
Ik kom naar de eetzaal terug. Loop tussen de tafels naar de tafel. Bijna triomfantelijk laat ik de borden zien. ‘Hier is gemalen vlees’.
‘Ze wilt niet meer’, zegt mevrouw bijna zonder op te kijken en laat mij verbaasd stilstaan met twee borden in mijn handen.
© Amiad Ilsar.
Hamesjek 