Om vijf uur precies gaan de elektrische toegangsdeuren bij de receptie open en mag de eerste bewoonster richting de autobus lopen. De nadruk ligt op de eerste en voor dat moment tevens de laatste. Deze bewoonster zit op een elektrische rolstoel en om haar veilig en wel op daarvoor bestemde plek te krijgen is een lift nodig. Deze lift wordt via de midden deur uit de bus geklapt. De deur staat lang open en op een herfstdag in einde november is het koud. In de bus is het met open deuren niet echt aangenaam en daarom wordt er nadrukkelijk gevraagd aan de bewoners nog even te wachten, maar daar wordt niet naar geluisterd. Een golf van ongeduldige bewoners overspoelt de straattegels op weg naar de stilstaande bus, die eigendom is van een stichting en voor ons gereden wordt door een chauffeuse. Ze rijdt gratis met ons naar het museumplein. Half zes precies volgens planning rijden we met 42 personen waarvan 39 bewoners de straat uit.
Tijdens de rit maken we kennis met Rosemary de Jong, de energieke organisator van deze avond. Waarbij een restaurant onze ouderen uitnodigt en hen geheel gratis een drie gangen maaltijd verstrekt. Dit om hen te motiveren om eens buiten de deur te komen en hun eventuele eenzaamheid te doorbreken. Dit in samenwerking met het stadsdeel Amsterdam Zuid.
De aankomst rond zes uur op het Museumplein, is in zeker zin net zo stormachtig als het vertrek. Een groepje bewoners van de aanleuning woningen, gaan als een groepje verspieders voor de groep uit op weg. Met dien te verstande dat ze niet meer terugkomen om te melden wat ze boven de parkeergarage aantreffen. Ze zijn in een groep van acht tot tien met de lift in gegaan en vervolgens de duisternis van het plein in verdwenen. Ze waren niet tegen te houden. Terwijl op dat moment de bus met nog een groot deel van de bewoners en de begeleiders in de fel verlichtte en totaal verlaten parkeergarage stond. De groep wordt hopelijk opgevangen door de mannen van de brandweer, die uitgenodigd zijn om te helpen en met ons te dineren.
Uiteindelijk komt iedereen veilig aan in het restaurant. De jassen worden aangenomen, de rollators aan de kant gezet en de gasten naar de tafels gebracht. Er wordt soep, een hoofdmaaltijd en een toetje geserveerd. Onze bewoners kunnen drinken bestellen en genieten van het gezelschap van het brandweerpersoneel en twee ambtenaren van stadsdeel zuid.
Ik zit aan een tafel met bewoners die ik vaak in de wandelgangen tegenkom. Een paar woorden en snel weer door is het dan. Maar vandaag kan ik verhalen horen over een vader die actief was in de Joodse gemeente en de verlangens naar een overleden echtgenoot.
We wisten niet waar we precies naar toe gingen. We kenden het restaurant niet. Onze verwachtingen waren niet hoog. Maar nu we hier zitten na een drie gangen diner met soep hoofdgerecht en een dessert is iedereen onder de indruk, heel erg tevreden en blij. Dit is super.
En dan gaan we richting het einde van de avond. We gaan onze jassen aandoen en krijgen een goodie bag. Je jas terugvinden is niet eenvoudig voor sommige bewoners. Iemand is haar jas kwijt en we laten haar de een na de andere jas zien. Pas nadat we haar vele jassen tonen horen we het bevrijdende ja. We lopen terug naar de bus, waar een brandweerman ons vertelt hoe een bewoonster van haar rollator is gevallen, nadat iemand haar voortduwde. Gelukkig is alles goed en is ze niet gewond.
Om negen uur rijden we weer de straat in en kunnen we terugkijken op een meer dan geslaagde avond waar we nog vele dagen later bewoners enthousiast over horen vertellen.
Dank aan het Cobra cafe , Rosemary de Jong en het stadsdeelraad Zuid.
@Amiad Ilsar.
Hamesjek 