Een groot aantal jaar geleden- ik spreek van acht of negen jaar- was de schok groot in ons welzijnsteam, van het verzorgingshuis waar ik werk, toen we te horen kregen en dat er steeds meer vrijwilligers zouden moeten worden ingezet in ons werk. De rede was dat door de vergrijzing er structurele tekorten in de financiën en krapte in de personele bezetting zouden ontstaan. De verontwaardiging om niet of nauwelijks in ons vak geschoolde vrijwilligers te gebruiken was groot. Het vak zou worden uitgehold.
Nu een aantal jaren verder is de toekomst van toen hier en van uitholling geen sprake. Op een dag als vandaag zorgen maar liefst veertien vrijwilligers en twee stagiaires voor een compleet activiteitenprogramma over de gehele dag. De vrijwilligers en stagiaires verhogen de kwaliteit van leven van de bewoners door aandacht, hulp een luisterend oor en bezigheid te bieden.
Ze maken het samen met mantelzorgers en familie mogelijk om een pannenkoekenmiddag tot stand te brengen en vanuit de binnentuin heel het gebouw tot in de verte uithoeken te laten ruiken naar pannenkoeken. Nadat er in de ochtend wordt er bloemgeschikt op de etages en bewoners kleurrijke versiersels konden meenemen naar hun kamer of achterlaten in de woonkamer.
Deze middag zijn een collega van mij (welzijnsteam), een vrijwilligster en ik uitgenodigd voor een audit. Een zorgmedewerkster en een mantelzorgster zijn ook uitgenodigd. We vertellen hoe het is om samen op te trekken met als doel de cliënt een zo compleet mogelijke ondersteuning te geven zowel op gebied van de zorg als welzijn. Samen betekent ook echt samen. Vrijwilligers, mantelzorgers en professionals. Terwijl wij een uur met de audit makers praten, gaat het pannenkoek bakken gewoon door. Het programma hoefde niet te worden gewijzigd en de angst dat het niet mogelijk zou zijn om iedereen in het huis – elke bewoner- een pannenkoek aan te bieden bleek ongegrond. Het is een geruststelling een mooi gegeven dat wij even uit de hectiek konden stappen. Even een audit doen en alles loopt gewoon door. De vrijwilligers zijn hierbij van onschatbare waarde.
Ook later deze dag nog net even voor ik naar huis ga en ik langs de receptie loop word ik geroepen. De laatst achtergebleven vrijwilliger van deze dag wil mij iets laten zien op zijn telefoon. Eigenlijk wil ik echt naar huis nu de klok bijna tien voor zes in de avond aangeeft. Maar ik zwicht voor zijn enthousiasme. Ik zie op het scherm van de telefoon een fragment van een man met een pet. De man zingt in het Engels, terwijl hij zich met een accordeon begeleid. Dit is onze Schotse mantelzorger een joviale man wiens vrouw bij ons zorg geniet. Zij, zijn vrouw geniet duidelijk ze straalt en een ander fragment laat zien en horen hoe zij meezingt. De klanken uit deze huiskamer verbinden mij met een schotse pub waar ikzelf nooit ben geweest. De muziek en zang van dit echtpaar is zo aandoenlijk. Ontroerend. Ontroerend dat door een vrijwilliger die een mantelzorger een accordeon te leen geeft er een levendige blijde sfeer ontstaat.
Wat zouden we doen zonder vrijwilligers. Dank namens alle bewoners.
@Amiad Ilsar
Hamesjek 