We staan aan de rand van de binnentuin van het verzorgingshuis. De vrouw naast mij is zangeres bij Divadichtbij ze is gekleed in een schitterende met glitters versierde paarse jurk. We overleggen waar ze zo meteen gaat zingen. Zingen met als doel contact te maken met onze bewoners. Dichtbij zijn met als middel haar geschoolde stem. Om de aandacht vast te blijven houden is er rust nodig en een kleine verstoring kan de aandacht wegnemen.
We hebben op de verschillende woonkamers niet overal geschikte woonkamers, waar een tiental mensen in een kring kunnen zitten. We hebben het idee om een sessie hier in deze binnentuin te doen. Om de kans op verstoring zo minimaal te maken spreken we af dat de derde en laatste sessie rond half vier hier in de binnentuin zal plaatsvinden.
In de grote ruimte met vier verdiepingen rondom en een glazen dak is een grote kans op verstoringen. We kunnen niet een deur dicht doen en daardoor controle hebben in een gesloten ruimte. Maar aan de andere kant zo is ons argument zal het effect van de akoestiek en het effect zang geluid mensen tot hoog in het gebouw om ons heen attent maken en hun aandacht trekken.
Om half vier rijdt de zangeres haar prachtig versierde karretje met bloemen tussen de aanwezigen bewoners de binnentuin in. Ze heeft nog maar net de aandacht als er een heftig geluid van boren en timmeren vanaf het dak hoorbaar is. De muziek en de prachtige krachtige stem van de zangeres wordt bijna onhoorbaar gemaakt. De zangeres loopt echter naar haar kar, waar een versterker in is gebouwd, pakt de afstandsbediening en de muziek zwelt aan. Het geluid van het dak verstomt en ze gaat verder met zingen.
We hebben een tiental minuten kunnen genieten van de muziek en haar stem, met zo nu en dan een achtergrondgeluid van het dak, als er op de gangen van de etages iets waar te nemen is. Er verschijnt op de eerste etage tegenover ons een gestalte. Een bewoonster. Een vrouw gekleed in grijs en zwart getinte kleding.
En na afloop van een lied wordt er boven ons hoofd op de tweede verdieping geklapt. Twee bebrilde, vrouwen met grijs haar – waarvan een de oudste bewoonster van het huis is- kijken glimlachend toe.
En dan zijn er nog de collega’s die via de zijkanten van de binnentuin in stilte even geboeid kijken en vervolgens doorlopen op weg naar huis.
Een man en een vrouw lopen langs. De zoon en schoondochter van een nieuwe bewoner. Ik zie hun grote gestalten achter de planten, die aan de rand van de binnentuin staan. Ze komen tot stilstand. Vervolgens blijven ze staan. Om enkele minuten later weer verder te lopen.
Op een gegeven moment kunnen de nog aanwezige toeschouwers van de bovenverdiepingen een bewoonster met niet aangeboren hersenletsel zien, die gedeeltelijk verlamd in een rolstoel zit en door de zangeres met de paarse jurk benaderd wordt. De zangeres zingt een lied uit het geboorteland van de vrouw in de rolstoel. Langzaam, pas voor pas, loopt ze zingend naar haar toe. De vrouw in de rolstoel steekt al snel haar linkerhand uit. Deze is niet verlamd. De tranen beginnen haar over de wangen te rollen, terwijl ze met haar lippen kleine bewegingen maakt en bijna geluidloos de woorden van het lied lijkt uit te spreken. Dit terwijl ze onder de dagelijkse omstandigheden bijna geen woord uitbrengt.
De woorden worden steeds duidelijker en met meer zelfvertrouwen uitgesproken- en daarmee hoorbaar- na mate het lied vordert. Haar tranen zijn gestopt.
Het blijft stil in de omgeving. Geen geluid, behalve de keelgeluiden van de vrouw in de rolstoel.
Dank voor een ontroerende middag Anjo de Bruin.
@Amiad Ilsar.
Hamesjek 