We zijn met drie taxibusjes van dezelfde maatschappij naar het museum gereden. Je zou dan misschien kunnen verwachten dat de drie chauffeurs naar dezelfde plek bij het museum rijden om ons uit te laten stappen. Echter het verwachtte is het onverwachte ook nu weer. We worden op drie verschillende plekken afgezet. En dus zijn de eerste inspanningen nadat de passagiers van mijn busje, twee dames zittende op een rolstoel de bus zijn uitgereden erop gericht onze groep te herenigen.
Mijn collega’s en ik hadden het er gisteren nog over. De communicatiemiddelen in onze huidige tijd. Hoe organiseerde wij ons leven vroeger zonder mobiele telefoon? Hoe zouden we elkaar in deze drukke omgeving van het museum elkaar weer terugvinden zonder onze mobiele telefoons? Ik hoef daar nu geen antwoord op te geven en bel de contactpersoon van de andere groep. Terwijl ik dit doe zie ik hoe een ander busje ongeveer honderd meter van ons vandaan de stoep voor de onderdoorgang van het museum oprijd.
We verzamelen ons uiteindelijk allemaal bij dit busje.
We lopen gezamenlijk naar de ingang. Vervolgens krijg ik een vraag van een van onze vrijwilligers. ‘Wat doen we met een extra rollator?’. Een extra rollator? Een van de dames is slecht ter been en wij hebben haar om de grote afstanden in het museum te overbruggen op een rolstoel meegenomen. Echter de rollator, die geheel overbodig is, is ook meegenomen. ‘Ik ga wel bij de entree vragen’, is mijn antwoord.
‘We zijn hier met een groep en nu we hier zijn blijkt dat we een rollator over hebben’. De jongere tengere man aan de andere kant van de balie kijkt mij achter zijn brillenglazen in een dik en zwart montuur geruststellend aan.’ Hij legt mij uit dat hij hem bij de balie kan bewaren. Hij vraagt mij wel of ik een briefje met mijn naam kan invullen om op de rollator te plakken. Ik kan vervolgens de rollator bij de garderobe afgeven. ‘Hebben wij veel tassen en jassen?’ Vraagt hij verder. ‘Ja, we zijn met 18 personen’, is mijn antwoord. Wij mogen achter hem aanlopen naar de garderobe.
Als de rollator achter de balie verdwijnt, raakt de eigenaresse in de stress. Waar gaat haar rollator naar toe? We stellen haar gerust en leggen uit dat we hem straks na afloop weer kunnen ophalen.
Nu we ontdaan zijn van al onze ballast kunnen we het museum in. Na wat rondvragen blijkt dat we met de lift naar de tweede etage moeten. Daar kunnen we de oude meesters bekijken. Een in de hoek verstopte lift brengt ons in twee groepen naar boven. Een vrijwilligster, die een rolstoel duwt en ik met loopsters gaan als tweede naar boven. Als de lift stopt stap ik uit. Een weer is het verwachtte het onverwachte. De eerste groep wacht ons niet op. Slechts zalen met onbekende dwalende kijkers van zowel binnen als buitenland. Terwijl we naar mooie schilderijen kijken, waarbij ik zowaar een Van Gogh herken, blijf ik op zoek naar grijze dames en jonge begeleiders. Maar niets. Waarom hebben ze niet op ons gewacht. Het geeft mij geen goed gevoel. Begrijp niet waarom wij niet als een groep kunnen optrekken. Maar ik wil mijn mobiele telefoon niet gebruiken om de zaak opgehelderd te krijgen. Verbijt mij in stilte. En dan komen we weer bij de lift. Op het bord bij de lift een mededeling. Hollandse meesters 2e etage. Wat? Nu ineens is alles duidelijk.
Nadat we een verdieping zijn gestegen zien wij alle meesters. Onze bewoners genieten met volle teugen. De bewoonster naast mij ook. Ze loopt met haar rollator langs de Nachtwacht en andere meesterwerken. Mevrouw is slechtziend en dan beweegt haar rollator richting schilderij. Een wiel op het touw loopt vast tegen een touw. Het touw wordt richting muur geduwd en mevrouw nadert tot op centimeters van het eeuwenoude kunstwerk. Ineens zie ik een spookbeeld van een rollator die dwars door een doek gaat.
Na een uur vinden we ons alle weer bij de uitgang terug en is het wachten op de busjes, die geheel in hun stijl een voor een in een tijdbestek van ruim een half uur aankomen rijden.
© Amiad Ilsar.
Hamesjek 