De kleine man zit weer op zijn plek in de entreehal. Ik ben blij hem hier te zien omdat ik een klusje voor hem heb. Ik schreeuw in zijn oor- meneer is slechthorend – of hij zo meteen de glaasjes wil vullen voor de Kiddoesj. De heiliging van de Sjabbat, de zevende dag. De man gekleed met een beige colbert vertelt mij dat het prima is. Hij zit hier, zegt hjj.
Voor het inschenken is een tafel nodig. Die staat hier niet. Om het op te lossen heb Ik heb twee mogelijkheden een tafel hiernaar toe brengen, of de man naar de tafel te brengen. Ik kies voor de eerste optie, omdat ik de aandacht wil vestigen op de man en op wat hij doet. Mijn boodschap is duidelijk te maken dat een bewoner in dit huis nog mee kan helpen aan de dagelijkse gang van zaken. Actief blijven en nuttige handelingen verrichten. Praktisch gezien kan ik ook beter een tafel bij hem aanschuiven dan hem aanschuiven bij een tafel. De tafel is makkelijk verschuifbaar over de stenen vloer en als ik de man naar de tafel moet laten gaan ben ik meer tijd kwijt. Nadat de tafel op zijn plek staat haal ik de druivensap, wijn, bekertjes en dienbladen. Als eerste stap moeten er een aantal plastic bekertjes op een dienblad worden opgesteld. De glaasjes zijn verpakt in verpakkingen met elk tien stuks. Het is een lange rits, waarbij elk glaasje in een ander is geschoven. Om alles op zijn plek te houden is er dun plastic omheen gespannen. Het is lastig dit te verwijderen zonder tenminste een van de bekertjes te laten barsten, waardoor bij het vullen van het glaasje er zich een rood spoor onder het glaasje vormt. Maar let wel de man heeft een goede motoriek en veel geduld en haalt de glaasjes ongeschonden uit elkaar waarna hij ze op het blad zet. Intussen is er een lange man met pet langskomen lopen en zo buigen zich nu twee mannen over de glaasjes en het dienblad. Een extra facet ontpopt zich nu. De twee zijn gedwongen door de samenwerking met elkaar te communiceren.
Ik open de fles druivensap en schenk een drinkbeker halfvol met de donkerrode mierzoete vloeistof. De kleine man schenkt nu onder toeziend oog van de man met de pet en mij glaasje na glaasje halfvol. Als de beker leeg raakt geeft hij hem zwijgend aan mij.
Het is een wat vreemd systeem. Van fles naar beker, naar bekertje. Ik heb mij er lang tegen verzet deze omslachtige methode te volgen. Maar er zit zoals bij alles een rede achter. Bij het rechtstreeks inschenken van het sap in het bekertje uit de fles lekt het makkelijker en wordt het een knoeiboel met sap op het dienblad.
Eenmaal een blad vol gevulde bekertjes loop ik naar het restaurant en laat ik de man met de pet bij elke gedekte tafel bij de vork een glaasje wijn of sap zetten. Zo heeft elke deelnemer aan het diner een drankje met dank aan de inzet van de man met het jasje en de man met de pet.
© Amiad Ilsar
Hamesjek 